عباس چهارده ساله بود كه پدرش در واقعه محراب خونين كوفه در رمضان سال چهارم هجري به شهادت رسيد.او با چشماني اشكبار و خاطري اندوهگين،شاهد دفن شبانه و پنهاني پدرش بوده است.او توصيه اي را كه پدرش در شب 21 ماه رمضان در استانه شهادتش كرد از ياد نبرد.اري امام علي(ع) از عباس خواست كه در روز عاشورا و در كربلا برادرش حسين را تنها نگذارد.حضرت عباس(ع) در سن 18 سالگي با لبابه دختر عبدالاه از دواج كرد .عبدالاه از راويان برجسته احاديث امام علي(ع) بود.حاصل ازدواج عباس و لبابه دو فرزند با نام هاي :عبيدالاه و فضل بود.مي گويند بعد از تولد فضل به حضرت عباس(ع) لقب ابوالفضل (پدر فضل)دادند.اما برخي ديگر عقيده دارند عباس به خاطر فضل بي پايانش به اين لقب خوانده شد. عباس سال هاي تلخ امامت برادرش حسن را تجربه كرد.وقتي امام حسن(ع)مسموم و شهيد شدند،حضرت عباس(ع) 24 سال داشتند.شهادت امام حسن باري ديگر قوم بني هاشم را سوگوار كرد.عباس(ع) نيز به همراه خاندان پيامبر در غم و اندوه از دست دادن برادرش متاثر و اندوهگين شد.