حضرت علي(ع) در گوش حضرت عباس(ع) اذان و اقامه و نام خدا و پيامبر را خوانده و نام او را عباس نهاد.عباس كودكي زيبا و رعنا با چهره اي درخشان بود.گاه اميرالمومنين(ع) قنداق عباس را در اغوش مي كرفت و بازوانش را مي بوسيد و گريه مي كرد.روزي حضرت ام البنين علت اين گريه را پرسيدند.امام در پاسخ فرمودند :اين دست ها در راه كمك به حسينم قطع خواهند شد.عباس(ع) در خانه امام علي(ع) و در دامان مادري با ايمان و وفادار و در كنار حسن و حسين(ع) رشد كرد و از اين خاندان پاك درس هاي بزرگ انسانيت، شهامت و صداقت اموخت.حضرت عباس(ع) در خانه اي زاده شد كه جايگاه دانش و حكمت بود. ايشان از محضر اميرالمومنين(ع) و امام حسن و امام حسين(ع) كسب فيض كردند و از مقام والاي علمي بر خوردار شدند.روزي حضرت علي(ع) عباس خردسال را در كنار خود نشاند و به او گفت بگو يك.عباس گفت يك.امام (ع) فرمود بگو دو.عباس از گفتن خودداري كرد.وقتي امام علت را جويا شد جواب داد: شرم ميكنم با زباني كه خدا را به يگانگي خواندم دو بگويم.سال ها گذشت و حضرت عباس(ع) نوجواني بلند قامت و پهلوان شد. ايشان در شنا، سواركاري و تيراندازي مهارت چشم گيري به دست اوردند.عباس نه تنها در قامت رشيد بود بلكه در خرد برتر و جلوه هاي انساني هم رشيد بود. او به يقين مي دانست كه براي چه روز عظيمي ذخيره شده و مي دانست كه براي عاشورا به دنيا امده است.عباس(ع)در سنين 12 تا 14 سالگي،زماني كه امام علي(ع)با دشمنان درگير بودند.در برخي از جنگ ها شركت داشته و با ان كه زياد اجازه جهاد به او داده نمي شد ولي در همان سن نوجواني ، حريف قهرمانان نام دار عرب بوده است.روزي در جنگ صفين، نوجوان نقابداري از سپاه علي(ع) به ميدان امد.ترس و دلهره سپاه معاويه را در بر گرفت.هر كس از ديگري مي پرسيد:اين نوجوان كيست كه اين طور شجاعانه پا به ميدان جنگ نهاده؟ از سپاه معاويه كسي جرئت نكرد پا به ميدان بگذارد.معاويه به سردار سپاه خود، (ابن شعثاء)،دستور داد تا به جنگ اين نوجوان برود.ابن شعثاء در جواب گفت: مرا حريف ده هزار نفر در جنگ مي دانند،چگونه مرا به جنگ با كودكي مي فرستيد؟بهتر است يكي از پسرانم را براي كشتن او بفرستم.معاويه هم اين درخواست را پذيرفت و ابن اشعثاء فرزند بزرگ خود را به جنگ با ان نوجوان به ميدان فرستاد.او نيز كشته شد.و به اين ترتيب هر هفت پسر او كشته شدند.خود او با عصبانيت پا به ميدان گذاشت و به ان نوجوان دلير گفت:تو پسران مرا كشتي،به خدا قسم پدر و مادرت را به عزايت مينشانم. ولي خود او نيز در مدت كوتاهي به پسرانش پيوست.همه با تعجب به اين نوجوان شجاع نگاه مي كردند.امام علي (ع) او را پيش خود خواند و نقاب را از چهره اش برداشت و پيشاني او را بوسيد.همه با تعجب ديدند كه او عباس پسر علي است.
اي از همه انبياء درودت اي روح ائمه در وجودت
شمشير حسين و شير حيدر سر تا به قوم حسين ديگر
رخسار تو ماه ال هاشم خود مي ره سپاه ال هاشم
عشق از نفست وضو گرفته خون از رخت ابرو گرفته
او صاف تو بهترين عبادت هر روز،تو را شب ولادت
پاينده ز توست تا قيامت توحيد و نبوت و امامت
ايثار، چراغ مكتب تو دانش زده بوسه بر لب تو
تو علم پدر ز سينه داري بر عرش خدا زمينه دار
تو تشنه و اب را حياتي مصباح سفينه النجاتي
اي قلب حسين حائر تو زهرا شب جمعه زائر تو
روزي كه امام عصر ايد بر خلق،ره فرج گشايد
مي بينمت اي حسين را يار ان روز تويي بر او علمدار